Hard handig werd hij open gescheurd.
Zijn bruine, zoete, verleidelijke inhoud werd uit hem gehaald.
Even dacht hij dat hij in een jaszak zou verdwijnen,
maar voelde toen de harde stoep onder zich...
De wind tilde hem op en voerde hem mee over het gras
en het fietspad tot aan de stuik.
In de takken raakte hij verstikt en hij wist dat hij hier wel even zou zitten.
Regendruppels spatte op hem. Een eendensnavel pakte hem een keer vast.
Zonnestalen warmde zijn plastic.
Toen was daar die hand.
Geen takken meer, geen wind en regen meer, maar het donker van de vuilnisbak.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten